Gisteren werd bekend dat de twee jongetjes die vanaf 7 mei vermist waren gevonden waren. Ze waren dood. Hun vader had hun vermoord en daarna zichzelf opgehangen. Het is natuurlijk een drama en ineens leeft iedereen mee met de moeder van die kids. Ik zie overal berichtjes en foto's van kaarsjes op Facebook en Twitter. En hoewel het natuurlijk een verschrikkelijk drama is, doe ik er niet aan mee.
Er gebeuren iedere dag drama's. Overal over de wereld worden er mensen vermoord, kinderen vermoord. En ik snap dat het voor Nederland erger is als het dichtbij huis is, maar waarom leef je alleen mee met het drama dicht bij huis?
En ook dichtbij gebeuren er zoveel andere drama's. Elke dag gaan er kinderen dood in Nederland. Ze worden niet vermoord, maar ze gaan dood aan verschrikkelijke ziektes of krijgen een ongeluk. Ook die kinderen zijn "te jong" en ook die kinderen laten een moeder achter. Is dat dan een minder erg drama? Is het verdriet dan minder groot voor die moeders omdat hun kinderen niet vermoord zijn? Nee, natuurlijk niet. Het verdriet is net zo groot. Want die moeders verliezen net zo goed een kind. Het is nog steeds niet eerlijk dat je kind moest gaan. Dat is misschien minder schokkend voor de rest van Nederland, maar voor de nabestaanden is het net zo'n groot drama. Waarom zouden we dan alleen stil staan bij die twee jongetjes?
Een vergelijkbare situatie was toen Prins Friso net in coma raakte. Er liggen in Nederlands meerdere mannen in coma. Die mannen hebben ook een gezin en kinderen. Maar als het Prins Friso is, leeft heel Nederland ineens mee, alleen omdat hij uit de koninklijke familie komt. Het is ineens zo erg dat zijn familie hem kwijt zijn, dat zijn kinderen geen vader meer hebben. Het is ineens verschrikkelijk dat hij zijn leven niet af kan maken. En heel Nederland bemoeit zich ermee. Maar van die andere mannen die in coma liggen is het net zo erg, die laten ook kinderen en een vrouw en een baan en een toekomst achter. Maar daar kijkt niemand naar om. We vinden het alleen erg dat er een bekend persoon in coma ligt. Dan staat heel Nederland ineens even stil.
Ik wil niet zeggen dat het geen drama is, maar het enige wat ik zeg is, er zijn nog zoveel meer drama's. Waarom staan we maar 1 keer per jaar stil voor het drama wat het meest in het nieuws komt? Waarom leven we alleen mee met de drama's waar we het meest over horen?
De media speelt een grote rol in hoe wij reageren op een drama. Als wij er niet over horen, bestaat het niet. Als bijvoorbeeld, de media zich niet had bemoeit met Johannes de Bultrug had niemand geweten dat hij er lag. En had niemand meegeleefd met een vis. Want eerlijk, het was gewoon een vis. En ineens was iedereen bezig met het redden van Johannes. Hij moest blijven leven. Heel Nederland was ermee bezig. Overdag stuurden ze dreigbrieven naar Ecomare, 's avonds aten ze een lekker visje bij het eten. Dat vind ik hypocriet.
En met kinderen is het veel erger. Vind heel Nederland het verschrikkelijk dat ze zo jong waren, dat ze te vroeg gegaan zijn. Kan je te vroeg doodgaan? Want als dat kan, kan je ook te laat dood gaan. Alsof je kan zeggen, die is precies op tijd dood gegaan. Waar ligt de grens? Wanneer ben je niet meer te vroeg dood gegaan. Misschien is iemand 90, maar wilde diegene per se nog een oude vriend zien. De dag voor hij diegene ziet, gaat hij dood. Dan is ie ook te vroeg dood gegaan.
Het verdriet is niet groter als iemand dood gaat op z'n 12 ipv op zijn 90ste. Er is meer rust, omdat iemand geleefd heeft op zijn 90ste, maar het verdriet is even groot.
Natuurlijk is het een verschrikkelijk drama dat die jongetjes vermoord zijn. En ik leef mee met de moeder. Maar naast dat leef ik mee met alle andere moeders die vandaag hun kinderen verloren zijn of nog gaan verliezen aan hun eigen drama's, niet alleen van het drama van de media. Ik leef mee met iedereen die vandaag hun baan verliest, iedereen die vandaag te horen krijgt dat ie ziek is. Iedereen die vandaag vecht tegen een drugs- of alcohol verslaving. Ik leef mee met iedereen met hun eigen drama, hun eigen verhaal. Met iedereen dus.

(In deze blog heb ik quotes gebruikt uit mijn eindpresentatie, geschreven door mijn regisseur. Niet alles zijn mijn eigen woorden, het is wel mijn eigen mening!)

Ontspannen loop ik 's ochtends naar de tram. Ik kon vanochtend rustig aan doen en ben nu nog steeds te vroeg. Het is half 9 en al zo warm dat ik op mijn sandaaltjes kan. Ik ben vrolijk.

Zoals ik al in een eerdere blog zei: ik ben geen spiritueel type. Ik ben eerder nuchter. Maar ik geloof wel in sommige spirituele dingen. Ik geloof bijvoorbeeld dat je geest in contact staat met je welzijn. Dat klinkt misschien heel zweverig, maar het is heel makkelijk. Als je ergens geen zin in hebt, en je zegt dat steeds tegen jezelf, wordt het ook niet beter. Maar als je jezelf voor neemt: we gaan er iets leuks van maken, wordt het vanzelf leuker.
Zo werkt dat denk ik ook met ziek zijn. Als je niet lekker bent en je herinnert jezelf eraan dat je zo ziek bent, voel je je ook rot en ziek. Als je je voorneemt dat je niet ziek bent, voel je je ook niet ziek. Met die gedachte kan ik nog weken door als ik eigenlijk al ziek hoor te zijn. Het griepje zet zich dan niet door, tot mijn lichaam uiteindelijk in stort. Maar mijn lichaam stort dan in als ik eindelijk rust neem, en dat is in mijn vakanties, wanneer het mij dus uit komt. Zo weet ik ongeveer te plannen wanneer ik ziek ben.
Dus eigenlijk ben ik alleen ziek als ik dat wil. Maar er is 1 grote uitzondering. Als ik stress heb (en dan bedoel ik echt stress als belangrijke, toekomst veranderende audities of optredens) heeft mijn lichaam de ongepaste en ongebruikelijke gewoonte om ziek te worden. Ik heb altijd een keelontsteking of koorts of een voorhoofdsholteontsteking of andere vervelende kwalen.
Morgen heb ik zo'n toekomst veranderende auditie bij een HBO Conservatorium Muziektheater. Ik wil zo graag naar die school. Wonen en studeren in Rotterdam, meer kansen in de toekomst en studiefinanciering! En vandaag zit ik thuis. Ik ben intens verkouden, hoofdpijn, misselijk, bibberig, een beginnende keelontsteking. En alleen maar extra gestrest omdat ik morgen beter moet zijn. Mijn auditie moet morgen goed gaan. Ik moet alles kunnen laten zien en niet teruggehouden worden door ziekte.
Dus vandaag blijf ik thuis en rust ik uit en een ik fruit en vitaminen en probeer ik alles uit wat er bestaat om snel te genezen. En morgen ben ik gewoon niet ziek meer. Ik neem me weer voor dat ik gezond ben en ik ga de jury omver blazen. Als ik dan toch zeven kleuren schijt van de zenuwen, kan ik ze maar beter een poepie laten ruiken.

Kristen Stewart is door Glamour UK Magazine voor het 2e jaar op rij verkozen tot best dressed woman 2013! Iets wat ik, als Twilight verslaafde, natuurlijk heel leuk vind.
In 2008 kwam ik door een vriendin in aanraking met Twilight. Ik las het eerste boek en keek de eerste film en ik was verkocht. De echte verslaving duurde denk ik ongeveer 3 jaar. Ik heb alle boeken (in het Nederlands en het Engels) en ik heb ze zo vaak gelezen dat ze bijna uit elkaar vallen. Daarnaast heb ik een heleboel extra uitgegeven boeken (movie companions, graphic novels etc.). Ik heb een bordspel, ik heb een drinkbeker, ik heb een action pop, t-shirts en ga maar door. Mijn hele kamer zat vol met posters, zo vol dat er geen muur meer te zien was. Ik was verslaafd aan twitter en alle blogs en ik wist altijd op ieder moment waar Robert (Pattinson) en Kristen (Stewart) waren. Ja, zo verslaafd was ik echt. Gelukkig werd ik ouder en volwassener en is ebde mijn echt obsessie een beetje weg. Maar nog steeds voel ik een grote liefde voor de serie, het is toch een groot deel van mijn leven geweest.
Nu ben ik niet meer echt Twilight fan, maar wel Kristen Stewart fan. Ik vind haar in de Twilight films goed, maar je zou haar andere films eens moeten zien. Daarin is ze echt fantastisch. En pas daarin laat ze zien wat een geweldige actrice ze is.
Ik las net een paar reacties op Facebook over Kristen. Ik weet dat Kristen heel veel haters heeft, en je moet lekker doen wat je wil. Natuurlijk weet ik dat niet iedereen Kristen zo geweldig vind als ik. Maar ik heb altijd zo'n medelijden met die haters.
Haters, mensen die zich zelf beter voelen door anderen naar beneden te halen. Het gebeurt echt heel vaak. Niet alleen met Kristen Stewart, maar bijvoorbeeld ook met Justin Bieber.
Ik snap persoonlijk niet waarom mensen hun tijd verspillen met mensen haten die ze niet eens kennen. Oke, je vond Twilight niet leuk. Prima. Maar dat is misschien wel het enige wat je van Kristen weet. (Nu wil ik niet zeggen dat ik weet hoe Kristen is, al weet ik vast angstaanjagend veel dingen over haar). Denken die mensen die haten nou echt dat Kristen of Justin ook maar iets om hun mening geven? Ze hebben vast net zoveel lovers als haters. Denken die mensen nou echt dat Kristen de hele dag achter de computer zit en alle haat berichten leest? Denken die mensen nou echt dat ze stoppen met acteren of zingen alleen omdat een paar mensen haar haten? They couldn't care less. Zij verdienen duizenden euro's door alleen even hun gezicht te laten zien op een feestje. En als we eerlijk zijn, ze hebben meer bereikt in hun leven dan wij hebben.
Ik vind Kristen Stewart een inspiratie, omdat ze is wie ze is. Ze veranderd niet omdat ze haters heeft, ze veranderd niet omdat ze beroemd is. Ze is nog steeds wie ze is, ze draagt waar zij zich lekker in voelt en het maakt haar niet uit wat anderen van haar vinden. Zij doet de dingen die ze doet omdat zij dat wil, omdat zij het leuk vind. En ik denk dat ze Best Dressed Woman is omdat ze draagt waar zij zich lekker in voelt. Het maakt haar niet uit wat anderen van haar kledingstijl vinden, want zij draagt het voor zichzelf. She wears confidence, en dat is belangrijk.
Dus haters, doe lekker wat je wil. Maar ik ben al Peace, Love and Unicorns. Ik denk dat je gelukkiger wordt als je je niet druk maakt over sterren die je niet kent en mag. Als je Twilight niet leuk vindt, kijk je de films niet. Zo makkelijk is het. Als je sterren gaat uitschelden op internet zegt dat meer over jou dan over hen. En geloof me, je voelt je gelukkiger als je anderen niet naar beneden haalt, maar gewoon blij bent met jezelf.
Maar eerlijk, hoe kan je dit niet mooi vinden?

Iedere avond, voordat ik in slaap val, stel ik me voor hoe Robert Pattinson achter me komt liggen en zijn sterke armen om me heen slaat. We vallen samen in slaap in ons witte hemelbed in ons appartement in New York.