Gisteren werd bekend dat de twee jongetjes die vanaf 7 mei vermist waren gevonden waren. Ze waren dood. Hun vader had hun vermoord en daarna zichzelf opgehangen. Het is natuurlijk een drama en ineens leeft iedereen mee met de moeder van die kids. Ik zie overal berichtjes en foto's van kaarsjes op Facebook en Twitter. En hoewel het natuurlijk een verschrikkelijk drama is, doe ik er niet aan mee.
Er gebeuren iedere dag drama's. Overal over de wereld worden er mensen vermoord, kinderen vermoord. En ik snap dat het voor Nederland erger is als het dichtbij huis is, maar waarom leef je alleen mee met het drama dicht bij huis?
En ook dichtbij gebeuren er zoveel andere drama's. Elke dag gaan er kinderen dood in Nederland. Ze worden niet vermoord, maar ze gaan dood aan verschrikkelijke ziektes of krijgen een ongeluk. Ook die kinderen zijn "te jong" en ook die kinderen laten een moeder achter. Is dat dan een minder erg drama? Is het verdriet dan minder groot voor die moeders omdat hun kinderen niet vermoord zijn? Nee, natuurlijk niet. Het verdriet is net zo groot. Want die moeders verliezen net zo goed een kind. Het is nog steeds niet eerlijk dat je kind moest gaan. Dat is misschien minder schokkend voor de rest van Nederland, maar voor de nabestaanden is het net zo'n groot drama. Waarom zouden we dan alleen stil staan bij die twee jongetjes?
Een vergelijkbare situatie was toen Prins Friso net in coma raakte. Er liggen in Nederlands meerdere mannen in coma. Die mannen hebben ook een gezin en kinderen. Maar als het Prins Friso is, leeft heel Nederland ineens mee, alleen omdat hij uit de koninklijke familie komt. Het is ineens zo erg dat zijn familie hem kwijt zijn, dat zijn kinderen geen vader meer hebben. Het is ineens verschrikkelijk dat hij zijn leven niet af kan maken. En heel Nederland bemoeit zich ermee. Maar van die andere mannen die in coma liggen is het net zo erg, die laten ook kinderen en een vrouw en een baan en een toekomst achter. Maar daar kijkt niemand naar om. We vinden het alleen erg dat er een bekend persoon in coma ligt. Dan staat heel Nederland ineens even stil.
Ik wil niet zeggen dat het geen drama is, maar het enige wat ik zeg is, er zijn nog zoveel meer drama's. Waarom staan we maar 1 keer per jaar stil voor het drama wat het meest in het nieuws komt? Waarom leven we alleen mee met de drama's waar we het meest over horen?
De media speelt een grote rol in hoe wij reageren op een drama. Als wij er niet over horen, bestaat het niet. Als bijvoorbeeld, de media zich niet had bemoeit met Johannes de Bultrug had niemand geweten dat hij er lag. En had niemand meegeleefd met een vis. Want eerlijk, het was gewoon een vis. En ineens was iedereen bezig met het redden van Johannes. Hij moest blijven leven. Heel Nederland was ermee bezig. Overdag stuurden ze dreigbrieven naar Ecomare, 's avonds aten ze een lekker visje bij het eten. Dat vind ik hypocriet.
En met kinderen is het veel erger. Vind heel Nederland het verschrikkelijk dat ze zo jong waren, dat ze te vroeg gegaan zijn. Kan je te vroeg doodgaan? Want als dat kan, kan je ook te laat dood gaan. Alsof je kan zeggen, die is precies op tijd dood gegaan. Waar ligt de grens? Wanneer ben je niet meer te vroeg dood gegaan. Misschien is iemand 90, maar wilde diegene per se nog een oude vriend zien. De dag voor hij diegene ziet, gaat hij dood. Dan is ie ook te vroeg dood gegaan.
Het verdriet is niet groter als iemand dood gaat op z'n 12 ipv op zijn 90ste. Er is meer rust, omdat iemand geleefd heeft op zijn 90ste, maar het verdriet is even groot.
Natuurlijk is het een verschrikkelijk drama dat die jongetjes vermoord zijn. En ik leef mee met de moeder. Maar naast dat leef ik mee met alle andere moeders die vandaag hun kinderen verloren zijn of nog gaan verliezen aan hun eigen drama's, niet alleen van het drama van de media. Ik leef mee met iedereen die vandaag hun baan verliest, iedereen die vandaag te horen krijgt dat ie ziek is. Iedereen die vandaag vecht tegen een drugs- of alcohol verslaving. Ik leef mee met iedereen met hun eigen drama, hun eigen verhaal. Met iedereen dus.
(In deze blog heb ik quotes gebruikt uit mijn eindpresentatie, geschreven door mijn regisseur. Niet alles zijn mijn eigen woorden, het is wel mijn eigen mening!)
Er gebeuren iedere dag drama's. Overal over de wereld worden er mensen vermoord, kinderen vermoord. En ik snap dat het voor Nederland erger is als het dichtbij huis is, maar waarom leef je alleen mee met het drama dicht bij huis?
En ook dichtbij gebeuren er zoveel andere drama's. Elke dag gaan er kinderen dood in Nederland. Ze worden niet vermoord, maar ze gaan dood aan verschrikkelijke ziektes of krijgen een ongeluk. Ook die kinderen zijn "te jong" en ook die kinderen laten een moeder achter. Is dat dan een minder erg drama? Is het verdriet dan minder groot voor die moeders omdat hun kinderen niet vermoord zijn? Nee, natuurlijk niet. Het verdriet is net zo groot. Want die moeders verliezen net zo goed een kind. Het is nog steeds niet eerlijk dat je kind moest gaan. Dat is misschien minder schokkend voor de rest van Nederland, maar voor de nabestaanden is het net zo'n groot drama. Waarom zouden we dan alleen stil staan bij die twee jongetjes?
Een vergelijkbare situatie was toen Prins Friso net in coma raakte. Er liggen in Nederlands meerdere mannen in coma. Die mannen hebben ook een gezin en kinderen. Maar als het Prins Friso is, leeft heel Nederland ineens mee, alleen omdat hij uit de koninklijke familie komt. Het is ineens zo erg dat zijn familie hem kwijt zijn, dat zijn kinderen geen vader meer hebben. Het is ineens verschrikkelijk dat hij zijn leven niet af kan maken. En heel Nederland bemoeit zich ermee. Maar van die andere mannen die in coma liggen is het net zo erg, die laten ook kinderen en een vrouw en een baan en een toekomst achter. Maar daar kijkt niemand naar om. We vinden het alleen erg dat er een bekend persoon in coma ligt. Dan staat heel Nederland ineens even stil.
Ik wil niet zeggen dat het geen drama is, maar het enige wat ik zeg is, er zijn nog zoveel meer drama's. Waarom staan we maar 1 keer per jaar stil voor het drama wat het meest in het nieuws komt? Waarom leven we alleen mee met de drama's waar we het meest over horen?
De media speelt een grote rol in hoe wij reageren op een drama. Als wij er niet over horen, bestaat het niet. Als bijvoorbeeld, de media zich niet had bemoeit met Johannes de Bultrug had niemand geweten dat hij er lag. En had niemand meegeleefd met een vis. Want eerlijk, het was gewoon een vis. En ineens was iedereen bezig met het redden van Johannes. Hij moest blijven leven. Heel Nederland was ermee bezig. Overdag stuurden ze dreigbrieven naar Ecomare, 's avonds aten ze een lekker visje bij het eten. Dat vind ik hypocriet.
En met kinderen is het veel erger. Vind heel Nederland het verschrikkelijk dat ze zo jong waren, dat ze te vroeg gegaan zijn. Kan je te vroeg doodgaan? Want als dat kan, kan je ook te laat dood gaan. Alsof je kan zeggen, die is precies op tijd dood gegaan. Waar ligt de grens? Wanneer ben je niet meer te vroeg dood gegaan. Misschien is iemand 90, maar wilde diegene per se nog een oude vriend zien. De dag voor hij diegene ziet, gaat hij dood. Dan is ie ook te vroeg dood gegaan.
Het verdriet is niet groter als iemand dood gaat op z'n 12 ipv op zijn 90ste. Er is meer rust, omdat iemand geleefd heeft op zijn 90ste, maar het verdriet is even groot.
Natuurlijk is het een verschrikkelijk drama dat die jongetjes vermoord zijn. En ik leef mee met de moeder. Maar naast dat leef ik mee met alle andere moeders die vandaag hun kinderen verloren zijn of nog gaan verliezen aan hun eigen drama's, niet alleen van het drama van de media. Ik leef mee met iedereen die vandaag hun baan verliest, iedereen die vandaag te horen krijgt dat ie ziek is. Iedereen die vandaag vecht tegen een drugs- of alcohol verslaving. Ik leef mee met iedereen met hun eigen drama, hun eigen verhaal. Met iedereen dus.
(In deze blog heb ik quotes gebruikt uit mijn eindpresentatie, geschreven door mijn regisseur. Niet alles zijn mijn eigen woorden, het is wel mijn eigen mening!)