Over een uurtje ben ik anoniem.

Ik houd van Schiphol. Het heeft iets vredigs, iets magisch. Ondanks dat ik altijd bang ben dat ik te laat komt omdat er een rij van vier uur voor de douane staat. Ondanks dat ik altijd zenuwachtig ben of mijn bagage niet te zwaar is. Ondanks dat ik altijd vergeet dat je geen vloeistof mee mag nemen en ik dus, naast mijn flesje water, ook mijn flesje zonnebrand en mijn deo weg moet gooien. Ondanks je de hele dag alleen maar aan het wachten bent. Ondanks dat het altijd overal druk is. Ondanks dat er verschrikkelijke dingen gebeuren op vliegvelden. Toch houd ik ervan. Bij vertrek de spanning dat de vakantie echt begint. Terwijl je in de rij staat om je bagage in te laden, vult je hoofd zich al met verwachtingen aan hoe geweldig het gaat worden. En bij aankomst thuis de herinneringen aan alle leuke dingen die je gedaan hebt, maar ook het verlangen naar je eigen warme bed.

Als ik nu uit het raam kijk, zie ik de wolken van boven. Ik zit, als altijd, op dezelfde plek bij de vleugel. Ik weet niet hoe we dat altijd voor elkaar krijgen. Ik heb veel te weinig beenruimte, maar nog steeds heb ik het naar mijn zin. Het voelt nu net alsof ik een zakenvrouw ben die in het vliegtuig nog door moet werken. Of een wereld beroemde blogger, die zodra ze land weer een blog online moet zetten omdat haar fans wachten.

Ik hou mezelf best wel bezig in zo’n kleine ruimte. Gelukkig heb ik nooit zo’n last van vliegoren of vliegangst of andere dingen. Ik wissel tussen de boeken op mijn Kindle en het word-document op mijn Macbook. Tijdens het lezen bedenk ik me weer iets leuks om te schrijven. Laptop aan, laptop uit. Kindle aan, Kindle uit. Onder me verschijnt het beeld van oneindig water en ik kan me maar niet bedenken over welke zee je vliegt als je naar Portugal gaat. Ik krijg een stukje marmercake en thee met melk.

Lissabon is maar 3 uur vliegen. Over een uurtje komen we alweer aan. Een weekje met het hele gezin + aanhang + kinderen aan het zwembad in Cascais. Ik ben de enige die single is, dus ik heb besloten dat ik maar een knappe Portugees aan de haak moet slaan.

Over een uurtje kent niemand me, spreekt niemand mijn taal. Ben ik zomaar een toerist. Over een uurtje heb ik geen status, geen geschiedenis of toekomst. Over een uurtje ben ik zomaar een iemand. Heerlijk vind ik dat. Ergens naartoe gaan waar niemand je kent. Over een uurtje ben ik anoniem.

Even een weekje lekker genieten van het leven. Even niet denken aan alle honderden dingen die ik thuis nog moet regelen voordat ik naar school ga. Even niet meer denken aan werk. Gewoon even een weekje helemaal niks. Alleen lekker doen waar ik zin in heb. Geen afspraken, geen stress. Alleen rust en zon. Heerlijk. Ik ben al begonnen met genieten.

Aan het einde van de vlucht twijfel ik of ik moet klappen voor de piloot of niet. Eerst vond ik dat altijd heel raar. Ik klap toch ook niet voor mijn moeder als ze goed gereden heeft? Maar nu kijk ik er toch anders naar. De piloot doet zijn werk. Ik hoop dat ik voor mijn werk ook ooit applaus krijg. Dus misschien hoort dat er bij sommige beroepen bij. Misschien hoor je gewoon te klappen voor de piloot. Sommige mensen klappen denk ik omdat ze blij zijn dat ze weer veilig op de grond staan. Maar ik ben helemaal niet bang om te vliegen. Dus moet ik dan ook klappen?

Het tweede deel van mijn blog typ ik vanaf het vakantiehuisje in Cascais. Nou ja, vakantiehuisje. Het lijkt wel een kasteel. Onze mond viel open toen we binnen kwamen. Drie verdiepingen, een eigen zwembad, twee keukens, een stuk of zes badkamers, een kelder met bar, in elke ruimte een televisie. ‘Hier houden we het wel een week uit’, concluderen we opgelucht als we met z’n allen in het zwembad liggen. We gaan hier nooit meer weg.