Reaching for Broadway: Celebrations.

Tja, uiteindelijk is het toch veel harder werken dat het eruit ziet. Maar het moet er ook niet uit zien alsof het zwaar is. Kleine kindjes willen ballerina worden, omdat dat er zo sierlijk uit ziet. Alsof die danseressen totaal geen moeite doen en ze intens gelukkig zijn. En pas als je echt begint met ballet, merk je hoe zwaar het is.

Maar ondanks alles, ondanks mijn haast verkledingen en dat iedereen mijn billen alweer heeft gezien. Ondanks alle stress en wanhoop, ondanks al het hele harde werk. Ondanks dat ik het niet voor elkaar krijg om mooi op een persfoto te staan. Ondanks alle zenuwen die je vanbinnen opeten. Ondanks dat alles, wil ik niets liever doen dan dit. 

In principe doe je niks. Je zingt een liedje, dat doe ik iedere dag onder de douche, en dan gebeurt er niks bijzonders. Maar zodra je het podium op komt: de lichten die je verblinden, waardoor je ogen gaan branden die je niet dicht mag knijpen omdat je in beeld bent, de rookmachines die je keel uitdrogen zodat je niet meer goed kan zingen, dat je soms niet helemaal zeker weet wat je moet doen en vol de fout in gaat, het heeft iets magisch. De zenuwen zetten zich om in adrenaline. En zodra het doek opengaat en ik alleen de eerste rij kan zien, kan ik de wereld aan. En ik, die normaal socially awkward en verlegen is, word een of andere superheldin die alles durft en zich door niks laat tegen houden. Op het podium ben ik wie ik wil zijn.

En ja, het is keihard werken en het ziet er veel makkelijker uit dan het is en misschien ook veel leuker, alsof alles rozengeur en manenschijn is. Dat is niet zo. Het is zwaar en niet altijd even leuk. Maar zodra ik op het podium sta, ben ik altijd gelukkig. En dan maakt het niet uit wat eraan vooraf is gegaan, dat vergeet ik allemaal tijdens een show. De magie van de voorstelling, de ontlading achteraf, de (hopelijk) positieve reacties, die maken alles goed. En dan maakt het me niet meer uit hoe hard ik gewerkt heb, het was het allemaal waard, want wat een show hebben we weer met z'n allen gemaakt. Wat een getalenteerde, lieve club mensen heb ik weer om me heen en wat is het weer gezellig. En ook al ben ik laat thuis, kan ik de hele dag erna mijn ogen niet open houden en val ik zelfs in slaap tijdens dansles (hoe dan?) en vallen alle persfoto's tegen omdat ik nou eenmaal niet charmant ben als ik zing, kan ik niet wachten om het nog 4 keer te doen! Wat ben ik blij dat we nog een keer mogen.

Wil je me (en alle mega geweldige mensen om me heen) nog komen bewonderen? We spelen 17 en 24 november nog 4 keer Reaching for Broadway: Celebrations. Kaarten zijn te krijgen via: www.m-lab.nl! DOE HET, want het is zo'n onwijs gave show waar ik zo trots op ben.