Gewoon, omdat dit gedeeld moet worden #8: Steenhommels.

augustus 22, 2014

Ik kan soms ineens heel erg geraakt worden door iets. Meestal is dat door verdriet van anderen. Of gewoon door het feit dat iemand verdriet heeft, en toch door gaat met z'n leven. Dat vind ik heel bijzonder en dat raakt me daarom ook vaak.
Vandaag, tijdens mijn heerlijke vrije dag die ik doorbreng in bed, zat ik een oude aflevering van Linda's Zomerweek te kijken. De aflevering met Lies Visschedijk.
Ik wil eerst even zeggen dat ik Lies Visschedijk een fantastische actrice vind. Ik heb me kapot gelachen bij Soof! Natuurlijk vind ik Gooische Vrouwen geweldig (wie niet?). En ik vind haar, sinds vandaag, ook een super leuk, spontaan mens.
Ik had nog nooit een interview met haar gezien. En als je dan een interview wil zien van iemand, moet dat Linda's Zomerweek zijn. Want Linda stelt de perfecte vragen. Ze is scherp, maar op een positieve manier. Eigenlijk vraagt ze hele persoonlijke dingen, zonder dat mensen daar ongemakkelijk bij worden. Knap!
Zo ook bij Lies Visschedijk, die vorig jaar haar man verloor aan zelfmoord. Alleen het feit dat zij nu alleen achterblijft met haar kids raakt mij heel erg. Ik vind het bijzonder om te kijken naar iemand die zo sterk is en echt oprecht probeert te vertellen hoe ze zich voelt zonder vol te schieten.
En toen liet Linda dit horen: de Column die Lies schreef voor de Vroege Vogels, een paar weken na de dood van haar man. Ik heb met tranen zitten luisteren en moest het daardoor echt met jullie delen.

Steenhommels:

Terwijl ik dit schrijf zit ik met mijn kont op zeker 100 steenhommels. Naar beider tevredenheid overigens. Onder het stoepje bij de voordeur zit namelijk een hommelnest. In maart al zag ik de koningin naarstig in en uit vliegen. En nu zijn haar kinderen aan de beurt. Kruiwagens met stuifmeel worden er aangeleverd. Tot laat in de avond wordt er gewerkt.

De afgelopen weken was het nogal druk op mijn stoepje. Huilende mensen, pannen soep, bossen bloemen, lege afhaalverpakkingen. Dit alles bezette mijn stoep bijna de hele dag.

Tussen het condoleren door kon ik mijn ogen niet van de ingang van het nest afhouden. Keer op keer vlogen de werksters slalommend langs fietswieltjes, benen, speelgoed, glazen wijn en kopjes koffie. Een mens heeft de rare gewoonte om bij de grote dingen des levens zichzelf af te leiden met kleine zaken. En daarom bleef ik maar naar die hommels kijken. Ik vond het zo zielig voor die hommels, dat ze nu helemaal niet meer snapten hoe ze naar huis moesten. En dat ze minutenlang heen en weer vlogen. Soms vonden ze de ingang. En soms vlogen ze ook weer weg.

Ik was niet de enige die keek. In de loop van de week zag ik mijn vaders ogen steeds vaker naar beneden afdwalen. ‘Oh, die hommels hebben het nu zo moeilijk he?’, hoorde ik hem zeggen. En na een korte stilte. ‘Zullen we stickers bij de ingang plakken met een pijl. Dat scheelt ze zoveel zoeken.’

Het is er niet van gekomen en het hoefde gelukkig ook niet. De rust is weer wat teruggekeerd en nu wordt er recht op de ingang afgevlogen. Toch kijk ik maar steeds naar die hommels. Het is een raar idee dat deze diertjes, wier leven maar een ogenblik duurt, mijn man hebben overleefd. Net zoals de merel, die al maanden in de straat met een rare tongval ‘waar blijf je nou?’ fluit. En het echtpaar heggenmussen achter de schuur. Alles gaat gewoon door.

Eigenlijk zijn we allemaal als die donzige hommels. Ons leven is zo kort, we vliegen maar door, we werken maar door en we kruipen bij elkaar. We voeren de larfjes, we poetsen onze antennes en soms kunnen we ons huis even niet meer vinden.

Die laatste zin kwam bij mij zo binnen, dat het leek of ik even geen adem kon halen. Dat is hoe het voelt als je iets of iemand verliest. Het woord verlies zegt het al, je bent verloren. Je bent even kwijt. En dat raakte mij diep.

Na deze column, speelde Ruben Hein een nummer voor Lies. En ook dat nummer ontroerde mij zo erg, dat ik hem ook gelijk wil delen. En dan wel de Ruben Hein versie, want Ruben Hein is gewoon fantastisch.

En zo zat ik vanmiddag ineens huilend in mijn bed. Ik kan me niet verbinden aan dit gevoel of deze situatie, maar het raakt me gewoon. Ik weet niet waarom, ik weet alleen dat het gebeurde. En hoewel huilen natuurlijk meestal niet iets leuks is, heeft dit moment mijn dag een stukje beter gemaakt.

Gewoon, omdat dit gedeeld moet worden.