New York City Day #1: 110 euro lichter.

Het is kwart voor negen, Nederlandse tijd. We komen over drie kwartier aan op de plaats van bestemming en ik heb mijn laptop er maar bij gepakt, bij gebrek aan mijn televisiescherm. Karma strikes again, mijn scherm is natuurlijk vastgelopen bij dat ene potje Tetris wat ik probeerde te spelen. Het is waarschijnlijk mijn straf voor het aantal films en series dat ik heb gekeken. Friends en New Girl en Glee en Gooische vrouwen en Hartenstraat en Anastasia. Aan Divergent, Kenau, Bridesmaids, Notting Hill en The Fault in our Stars ben ik nooit meer toegekomen. De vrouw schuin voor me heeft die laatste wel zitten kijken en was aan het huilen toen de sterwardessen het eten kwamen brengen, awkward.

Hoe dan ook, al die films hebben deze vlucht zeer aangenaam gemaakt. Het voelt eigenlijk alsof ik gewoon een hele dag in bed heb gelegen. Alleen werd het eten dan gebracht in plaats van dat ik het zelf moest halen. Joggingsbroek, slobbervest, heerlijke sjaal, dekentje, kussentje, gratis eten. Niks te klagen.

Maar ik heb niet de hele dag in bed gelegen. Ik zit pas zes uur in dit vliegtuig. Vanmiddag heb ik nog al mijn geld uitgegeven op Schiphol.

Wanhopig staarde ik vanmiddag naar de wand vol parfum. Ik was verliefd geworden op de tester van Chanel Mademoiselle, maar toen ik de echte geur op spoot was het ineens toch niet meer wat ik zocht. En toen stond ik daar, voor een grote muur vol met allemaal verschillende potjes en flesjes en ik had echt geen idee. Ik ben een ramp met parfums. Ik heb geen idee wat ik lekker vind en draag al jaren de parfum van mijn moeder. Nog maar eentje testen dan? Ik had ieder plekje van mijn arm al bijna verbruikt en draag zeker zes parfums door elkaar. 

‘Laat maar, ik koop wel gewoon geen parfum. Ik moet niet zoveel geld uitgeven aan iets wat ik eigenlijk niet echt wil. Zeker omdat ik nog maar op Schiphol en nog niet eens in de buurt van New York ben.’ Dus snuffelde ik nog wat rond terwijl mijn zus probeerde te beslissen of ze de ene of de andere Marc Jacobs Daisy wilde. Terwijl ze voorbij liep, bespoot ik haar met het dichtstbijzijnde flesje wat ik kon vinden.

‘Oh, deze is echt super lekker, joh.’ Merkte ze op. En voor ik het wist scande de mevrouw achter de kassa mijn Boarding Pass en rekende ik 60 euro af. Tresor in love van L’Ancome was mijn eerste aankoop. En niet de enige van de dag. Want pas twee uur later was ik onderweg naar de gate, met een opgemaakt gezicht en een tas vol Mac make-up. 110 euro lichter voor ik überhaupt in het vliegtuig zat. Oeps….

Niet dat het echt een probleem is. Ik heb er hard voor gewerkt en verdien het om mezelf eens even lekker te verwennen, al zeg ik het zelf. En eerlijk, ik heb nu al zin om mezelf morgen eens helemaal mooi op te maken. Zijn we er nou al bijna?

Ik zit ver van het raam, naast een stel vreemden. Ik heb dus geen idee hoe het erbuiten uit ziet en het vliegtuig heb ik nou wel gezien. Hoe zou het uitzicht eruit zien als je tegen de tijd in vliegt?

Voor me zit een ongelofelijk mooi en dun meisje. Ze draagt een zwarte, veel te grote trui en ze ziet eruit alsof ze vaak reist dus ik heb ingevuld dat ze model is. Wel een leventje lijkt me dat. Even naar New York om een fotoshoot te doen, om vervolgens door te vliegen naar Milaan voor een show. En dat je gewoon voor je werk een keer in de maand naar New York gaat. Dat dit tripje gewoon een van de zovele is. Dat wil ik ook ooit. Heen en weer vliegen tussen mijn familie in Nederland en mijn werk in New York.

‘Het is prachtig weer hier, op dit moment 22 graden.’ Roept de piloot om. Ach, zomerweer. Ik kan niet wachten tot we landen en de eerste indrukken van New York op snuif voor we met zo’n gele taxi naar ons Bed & Breakfast worden gebracht. Al drie jaar verblijven we op dezelfde plek. Een groot huis in de Lower East Side met kamers met allemaal thema’s. Per verdieping deel je een keuken, een badkamer en een woonkamer. Je eten moet je zelf verzorgen en dat maakt de sfeer van ‘Ik woon hier voor een week’ extra groot. Living The New York Life, al is het maar voor een weekje.

Nog maar 24 minuten. Als we landen is het half vier New Yorkse tijd. Nog en halve dag voor ons dus, al hebben we al avondeten gehad en ben ik toe aan slaap. Hallo Jetlag, I haven’t missed you.

Oja, en ik heb toch besloten de naam van de blogs te veranderen. Daarom heet deze blog: New York City Day #1. Lekker makkelijk en begrijpelijk.

Ah, we gaan eindelijk landen. Vanuit een raam die eigenlijk te ver weg is gluur ik mee. De skyline breekt door de mist in de verte heen. Wauw. Het is toch altijd magischer en mooier dan ik me kan herinner. Zodra de wielen van mijn voertuig te grond raken, begint een medereiziger opgelucht te klappen. Die is blij dat we weer veilig op de grond zijn. De glimlach is ook niet meer van mijn gezicht af te krijgen, als de piloot zegt: ‘Dames en heren, welkom in New York.’