Blogmas #16: Nogal chaos in mijn hoofd.

16 december. Om iets voor half zeven wil ik heel zelfverzekerd in de bus stappen. Ik ben al langs de Starbucks geweest, maar ben, na het checken van mijn bankrekening, toch maar weer weggelopen. En nu moet ik nog een beetje haasten ook. Snel check ik hoe laat de bus gaat.

Wacht, als ik deze bus neem ben ik er om 18.34? Hoezo 18? Mijn les begint om 19.30u. Oh fuck….

Ja, het is nogal chaos in mijn hoofd. Repeteren, repeteren voor iets anders, ergens tussendoor nog eten, nog meer repeteren, teksten zoeken, scenes zoeken, repeteren. En alles is in mijn hoofd door elkaar gegaan dat ik nu een uur te vroeg in de bus wil stappen. Well, awesome…

Dus nu zit ik toch maar in de Starbucks. Het maakt me niet uit dat mijn laatste geld op gaat. Ik heb het zo druk nog deze week dat het hele leven me niet meer uit maakt. Ik kan echt niet meer…

Ik had deze tijd ook zo goed kunnen besteden. Ik moet namelijk echt nog naar de bibliotheek en dat had ik dan mooi nu kunnen doen. Maar daar zit ik dan. In een Starbucks op Utrecht Centraal, zonder WiFi en helemaal alleen, luisterend naar kerstmuziek. Super handig.

‘Waarom ga jij op dinsdagavond zo laat nog naar Utrecht, Britt?’ Vragen jullie je waarschijnlijk af. Nou, al twaalf weken volg ik extra lessen in fysiek acteren. Dat is om mijn spelherkansing te halen die ik op 11 maart moet doen om mijn Propedeuse te halen. Twaalf weken klinkt niet zo lang, maar dat is al vanaf 30 september. En om dan iedere dinsdagavond een uur heen en terug naar Utrecht te reizen is nogal tijdrovend en vermoeiend.

En nee, natuurlijk. Dat heb ik niet voor niks gedaan. Ik heb twaalf (oké, negen. Ik heb er stiekem drie gemist) lessen in fysiek acteren gehad. Ik heb mijn lichaam en een andere manier van spelen onderzocht. Ik heb superveel extra persoonlijke aandacht gehad van een leraar die niet alleen heel goed in zijn vak is, maar waar ik het ook nog eens super goed mee kan vinden. En daarnaast heb ik mijn vier klasgenoten zien groeien. Het is leuk om bij amateurs te zien hoe snel ze leren en hoe snel ze groeien. En dat wakkert bij mij weer iets aan.

Bij ons is iedere dag leren en hard werken en stappen zetten en grenzen over gaan zo normaal. Wij moeten wel. Wij zijn acteurs. Bij deze mensen is dat totaal niet normaal. En het is zo mooi als je iemand emotioneel ziet worden, omdat hij iets voelde tijdens een oefening wat nieuw was. Of om iemand uit zijn schulp te zien kruipen. Het is zo mooi om te horen dat deze mensen in het dagelijks leven veranderen door deze lessen. Daar ben ik helemaal niet mee bezig. Voor mij is dit weer een ander ding wat ik moet doen. Maar voor deze mensen is het iets wat ze zo graag zouden willen. En dat heeft mij mijn talent en mijn kunnen en doen zo leren waarderen.

En vanavond is de laatste les. Mag iedereen een monoloog doen en ik mag een lied zingen. Maandenlang heb ik geen zin gehad, maar vanavond kan ik (schijnbaar) niet wachten.

19.00u. Ik ben al bijna een half uur non-stop aan het typen. Dit is zeker weten heel tijddodend. Gelukkig maar. Ik haat wachten.

Oh, willen jullie iets leuks horen? Ik heb mijn zangtentamen gehaald! Ik weet niet met welk cijfer, mijn klassiek zal wel matig zijn, maar ik heb het in elk geval gehaald! JOEHOOEE!!

En verder hebben we onszelf vanmiddag een beetje laten gaan met maskers en Photobooth. Hieronder het resultaat.

Zo, 19.10u. Mijn batterij is leeg en het is bijna tijd om me naar mijn les te gaan verplaatsen. Zo, dit uurtje heb ik ook weer overleefd.