Ik ben dit jaar nog niet gevallen.

Iedereen droomt van een witte kerst. Een gezellig kerstdiner met veel lachende mensen. Op de achtergrond kerstmuziek en door de ramen prachtige, witte, dwarrelende vlokjes die de wereld bedekken met een magische deken. Niemand hoeft ergens heen. Iedereen is gelukkig en het leven is goed. Tenminste, zo ziet het er in de reclames altijd uit. Een witte kerst is leuk. En dan bedoelen we een witte KERST en niet een witte week na kerst als iedereen weer gestrest boodschappen moet halen, de kerstkilo's eraf moet trainen of (zoals ik) alle kerstcadeautjes weer terug moet verdienen met werken.
En dan bedoelen we ook een WITTE kerst, zoals het er altijd op de foto's uit ziet. Wat kan ik dromen over de foto's van New York en Londen die bedekt zijn in een mooie laag sneeuw. Fairylights everywhere and the most perfect christmas ever (Mijn zus zit nu dus met haar dikke billen te chillen in Londen. Fuck you, Anouk). Met wit bedoel ik dus ook wit. (Wat wit is, moet wit blijven). Niet vieze bruine, of nog erger: zwarte drap dat opspat als er een auto voorbij rijdt en je mooie, witte schoenen vies maakt. Dan bedoel ik wit dat het blijft liggen, niet dat het half de gelegenheid krijgt om te smelten voordat het bevriest en de wereld verandert in een gratis, grote ijsbaan met moeilijkheidsgraad 1000 waar niemand om gevraagd heeft.

Ik kwam erachter dat deze foto gephotoshopt is. Ik heb besloten dat feit te negeren en te geloven in de magische witte Kerst uit New York.

Sneeuw is zeker leuk, echt. Voor als je binnen in bed ligt met een leuke serie en een grote kop warme chocomelk en naar buiten kijkt hoe de kinderen in de buurt vrolijk sleetje rijden en sneeuwengelen maken. Niet als je door de sneeuwstorm naar je werk moet, waardoor je EN langer onderweg bent dan normaal, EN je kin en je benen niet alleen gevoelloos en bevroren, maar ook nog eens vuurrood zijn (matcht rood bij een mantelpakje?) EN je mascara zich verspreid heeft over je hele gezicht. Sneeuw is verschrikkelijk als je vervolgens 's avonds, als het eenmaal gevroren heeft, na een lange werkdag, naar huis moet en je maar moet hopen dat je je fiets onder controle kan houden. Leuk dat er op de wegen gestrooid wordt, jammer dat de fietspaden niet meegenomen zijn....
Ik houd van sneeuw. Maar niet als ik er ook maar 1 stap in moet zetten.
ER IS OOK GOED NIEUWS. Ik durf het bijna niet te schrijven, want dit werpt natuurlijk een heleboel slechts op zich af. Maar, ik doe het toch:
Ik ben dit jaar nog niet gevallen. En ja, mensen, dat is een wereldrecord.